Fragmento de "As terapias da doutora Ledicia" de Raquel Castro

" DOUTORA: Continúe vostede, señora.
   VELLA: A verdade é que sinto que hoi alguén roubándome as palabras e substituíndoas por outras novas, alleas. (Mira de esguello para o Home do Saco)
   MARÍA DOS MELES: Ás veces, a min, tamén me pasa o mesmo.
   MARÍA CASTAÑA: E sentes coma se a lingua se che volvese de trapo de non usala.
   MARÍA SILVEIRA: Non hai tempo para falar, miñas amigas! Agora as palabras escríbense en WhatsApp.
   VELLA: Eu son vella, mais aínda teño moitas cousas que dicir, porén semella que ninguén me quere escoitar.
   DOUTORA: Non diga  iso, señora, nós estámola escoitando. Quizais debería vostede quitar esa roupa que leva e amosarse máis nova, máis leda.
   CAROLINA: Doutora, non pretenderá converter a consulta nun salón de estética?
   DOUTORA: A nosa imaxe ten moito que ver con como nos sentimos. (Vai onda a VELLA) Fóra este mantelo, fóra este pano, enderéiteme o lombo e...unha nova imaxe!
   VELLA: Xa me sinto mellor, como máis lixeira!
   DOUTORA: Xa verá como todo o mundo vai querer falarlle e vai querer escoitala. Isto merece unha gargallada, unha aperta e un cantar!

Todos rin, van onda a vella, apértana e bailan cantando."


Comentarios

Entradas populares de este blog

Fragmento de "Los últimos días de nuestros padres" de Joël Dicker

SANTIAGO DE COMPOSTELA EN LOS LIBROS

"O faro escuro" de María López Sández